كليدواژه :
ترجمه قرآن , مباني كلامي , فيض الاسلام , خرم دل
چكيده فارسي :
يكي از مباحث هرمنوتيك به معناي عام، كاوش در مسائل روان شناختي و تاثير مفسر در فهم متون است. گذشته از اختلافاتي كه هرمنوتيسين هاي سنتي و مدرن و همچنين هرمنوتيسين هاي فلسفي ـ به عنوان شاخه اي از هرمنوتيك مدرن ـ در بايستگي يا ناشايستگي تاثير باورهاي مفسر در فهم متن دارند، حال چه اين اختلاف حقيقي يا صوري باشد، به اجمال فهميده مي شود كه باورهاي كلامي مفسر در فهم متن دخالت دارند. در ترجمه هايي كه مترجمان مورد نظر در اين نوشتار ارائه داده اند، تفاوت ديدگاه هاي كلامي و در برابر، تفاوت افزوده هاي توضيحي منطبق با باورهاي كلامي ايشان متبلور است. در هرمنوتيك فلسفي است كه ذهنيت و داوري مفسر، شرط حصول فهم است و در هر دريافتي، ناگزير پيش دانسته هاي مفسر دخالت دارد، ازاين رو امكان برداشت هاي مختلف از متن به وجود مي آيد. ترجمه نيز تفسيري موجز است كه بايد تا حد امكان با متن اصلي انطباق داشته باشد. مساله قابل تامل در اينجا اين نكته است كه قرآن «نذيراً للبشر» و «ذكري للعالمين» است، نه شيعي و نه سني و نه وهابي. در صورتي كه همه مذاهب و فِرَق اعتقادي اسلام بخواهند قرآن را بر پايه پيش فرض ها و باورهاي كلامي خود ترجمه نمايند، اختلاف جدي در ترجمه ها پديد آمده، نقض غرض شده و اهداف ترجمه در آنها تحقق نخواهد يافت؛ زيرا توضيح و تفصيل متن، شان تفسير است، نه ترجمه كه در آن، بازتوليد نزديك ترين معنا در عين حفظ سبك منظور نظر است.
چكيده لاتين :
One of the hermeneutic discourses in its general sense is exploration into psychological issues and the impact of the interpreter on understanding the texts. Apart from the differences that the traditional and modern hermeneutists as well as the philosophical hermeneutists—as experts of a branch of modern hermeneutics—have in the properness or improperness of the impact of the interpreter’s presuppositions on understanding the text, whether this difference is real or formal, it is understood in general that the interpreter’s presuppositions do interfere in understanding the text. In the translations that the translators mentioned in this writing have presented, the difference of theological viewpoints and, in contrast, the difference of the explanatory addenda conforming to their theological presuppositions is clearly evident. It is in the philosophical hermeneutics that the interpreter’s mentality and judgment is the precondition for understanding; and in any perception, the interpreter’s presuppositions may inevitably interfere, hence, the possibility of different impressions from the text. Similarly, translation is a succinct interpretation that should be conforming to the source text as far as possible. The point worth deliberation here is that the Qur’an is “a warner to all humans” and “an admonition for all the nations”, neither Shī‘ī, nor Sunnī, nor Wahhabī. In case all the Islamic ideological schools and sects wish to translate the Qur’an on the basis of their own theological presuppositions, serious differences would arise in translations, the intention for translation would be violated, and the goals of translation would not be achieved. It is because explanation and elaboration of the text is upon interpretation rather than on translation, in which the reproduction of the closest meaning and at the same time retaining the source style is what matters.
