رابطه على خشونت خانوادگي (خشونت فيزيكي و خشونت عاطفي) و متغيرهاي اجتماعي (ساختار محله و مشاركت مدرسه) با رفتار ضداجتماعي نوجوانان پسر كانون اصلاح و تربيت با ميانجي گري تكانشگري، خودمهارگري و جسارت

هدف اين تحقيق، بررسي رابطه على خشونت خانوادگي (خشونت فيزيكي و عاطفي) و متغير اجتماعي (ساختار محله و مشاركت مدرسه) با رفتار ضداجتماعي نوجوانان پسر كانون اصلاح تربيت شهر اهواز و كارون با ميانجي گري تكانشگري، خودمهارگري و جسارت بود. نتايج پژوهش با روش معادلات ساختاري تحليل شدند. جامعه آماري اين پژوهش تمام پسران موجود در كانون اصلاح و تربيت شهر اهواز و كارون بود. از اين جامعه تعداد 100 نفر به روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي انتخاب شدند. از شركت كنندگان خواسته شد كه پرسشنامه كودك آزاري (CTQ برنستاين، سياهه رفتار ضداجتماعي، وازروني و همكاران، مقياس خودمهارگري تانجني و باميستر، سياهه محيط مدرسه و كلاس درس، الفرد، مروين و رابرت، مقياس تكانشگري بارات (11-BIS پاتون و استنفورد و مقياس ساختار محله، فرياس - آرمنتا، لوپز - اسكوبار و دياز مندز و مقياس تنوع كودك و نوجوان (SDCA) لاهي و همكاران را تكميل نمايند. نتايج پژوهش نشان داد كه، خشونت خانوادگي و متغيرهاي اجتماعي محله و مدرسه داراي اثر مستقيم بر رفتار ضداجتماعي بودند. همچنين متغيرهاي فردي تكانشگري، جسارت و خود مهارگري نيز رابطه معني دار با رفتار ضداجتماعي داشتند. اما خودمهارگري و تكانشگري با ساختار محله رابطه نداشتند