پناهندگي سياسي در دوره صفويه؛ با تكيه بر پناهندگي خوانين خوارزم و مرو به دربار شاه عباس اول

هدف اصلي اين مقاله، بررسي و تحليل زمينه ها و علل پناهندگي خوانين خوارزم و مرو به دولت صفوي و واكاوي تاثيرات اين پناهندگي ها، در روابط دولت صفوي با اوزبكان است. يافته هاي پژوهش حاكي از اين است كه در اين دوره، برخي از خوانين خوارزم و مرو، به علت سياست توسعه طلبانه ي سلاطين اوزبك، از بيم جان و به اميد يافتن متحد و بازيابي قدرت، به دربار ايران روي آوردند. شاه عباس اول از اين فرصتِ پيش آمده نهايت استفاده را برد؛ به طوري كه با دخالت در نزاع هاي دروني حكام اوزبك، حاكميت و نفوذ سياسي ايران را بر مرزهاي شرقي و خراسان احياء كرد. اين سياست شاه عباس، در استفاده از فرصت ها، براي ايجاد رابطه ي دوستانه با اميران اوزبكان عربشاهي منطقه خوارزم در كاهش حملات بعدي اوزبكان شيباني به ايران، نقش بارز داشته است.