بررسي كارايي الگوي انگيزشي بانك ها با استفاده از روش داده هاي تابلويي و تجزيه واريانس (مطالعه موردي يكي از بانك هاي ايران)

Investigating Incentive Evaluation Model for a Bank with Panel Data and Variance Decomposition Approach

هدف اين مقاله طراحي مدلي براي بررسي كارايي الگوي انگيزشي از طريق تخصيص پاداش به شعب است. به همين منظور از صورت‌هاي مالي يكي از بانك‌هاي كشور، در يك دوره نه ماهه در سال 1393 و روش داده‌هاي تابلويي استفاده شده است. در اين مقاله فرضيه برابري ميانگين پاداش پرداختي طي دوره مطالعاتي به شعب مختلف مورد آزمون قرار گرفته كه دلالت بر تفاوت ميانگين پاداش پرداختي دارد. نتايج مدل همچنين دلالت بر عدم رابطه ميان مكانيزم پرداخت پاداش و توزيع پراكندگي و نيز گشتاورهاي مختلف آن بوده كه اين مكانيزم به‌عنوان يك فرآيند ضدانگيزشي باعث كاهش بهره‌وري شعب و سودآوري آتي آنها خواهد شد. همچنين بانك مورد مطالعه در تدوين مكانيزم انتقال آثار مؤلفه‌هاي مديريت ريسك و بهره‌وري بر فرآيند پرداخت پاداش ناكارا بوده است. در تحليل نهائي، بر اساس سناريوهاي چهارگانه مورد آزمون، عملاً وضعيت سناريوي كارايي ناكامل در پرداخت پاداش به شعب تائيد شده است.

An incentive model is quantitatively constructed to evaluate bank’s branches efficiency via compensating periodic bonus. A panel data approach is applied for a bank over 9 months in 1393. The null hypothesis is experimentally defined based on the average bonus equality in different branches. Results indicate that the bonus average, deviation and the other moments have equally-disincentivly caused a contraction in the efficiency and future profitability. Meanwhile, the bank was obviously failed to translate the efficiency and risk management requirements into the bonus compensation. The incomplete-efficiency scenario is also observed in the four different bonus compensation mechanisms so incentive indicators have not been influenced by the financial and performance variables.