شيوه ها و اغراض گفت و گو در دوبيتي هاي عاميانه مازندراني و خراساني

گفت وگو از شگردها و ابزارهاي اساسي نويسنده يا سراينده است تا شناختي عميق تر از آنچه در سر دارد به مخاطب هديه كند. اين شيوه ادبي را مي توان به گونه هايي نظير؛ ديالوگ( گفت وگوي دوطرفه)، مونولوگ يا تك گويي و همولوگ يا گفت و گوي جمعي در ادبيات مشاهده كرد. اگرچه گفت و گو در ادبيات نمايشي؛ نظير تراژدي و داستان؛ نظير رمان، بيش از انواع ديگر كاربرد دارد، در ادبيات عامه نيز از زيبايي هاي خاص خود برخوردار است. اين پژوهش بر آن است تا با روش توصيفي- تحليلي شيوه هاي گفت وگو و اهدافي كه از آن متصور بوده است را در دوبيتي هاي عاميانه مازندران و خراسان، بررسي كند. براساس يافته هاي تحقيق مي توان گفت كه از مونولوگ و ديالوگ بيش از ديگر شيوه هاي گفت وگو در دوبيتي هاي عاميانه استفاده شده است. در ديالوگ، اهدافي نظير؛ طلب بوسه از معشوق و حضور ديگري براي عشق ورزي به بحث گذاشته شده است. گفت وگوي جمعي، آن گونه كه در چارچوب نظري پژوهش آمده، در دوبيتي هاي عاميانه ديده نشده است. پژوهشگران، دوبيتي هايي را كه خطاب به جمع بوده، با هدف گواه گرفتن عاشق براي اغراض خويش در اين بخش بررسي كرده اند. جدل نيز به علت كوتاهي طول كلام در دوبيتي، بسامدي نداشته است.