خود‌‌انتقادي، جهت‌گيري مذهبي دروني، افسردگي و احساس تنهايي با ميانجي‌گري خودخاموشي در دانشجويان درگير رابطه‌‌ي رمانتيك: يك مدل تحليل مسير

مقدمه: طراحي مدلي بر اساس ادبيات پژوهشي در افرادي كه در رابطه‌ي رمانتيك دچار شكست عاطفي شده‌اند مي‌تواند راه‌گشاي مشكلات آن‌ها در زمينه‌هاي مختلف زندگي شود. اين مطالعه با هدف بررسي رابطه‌ي خود‌‌انتقادي، جهت‌گيري مذهبي دروني، افسردگي و احساس تنهايي با ميانجي‌گري خود‌‌خاموشي در دانشجويان درگير رابطه‌ي رمانتيك دانشگاه شهيد چمران در سال تحصيلي 92-1391 انجام گرفت. روش‌كار: در اين مطالعه‌ي تحليل مسير، 272 دانشجو‌ي (88 مرد و 184 زن) درگير رابطه‌ي رمانتيك اين دانشگاه با روش نمونه‌گير‌ي غير احتمالي گلوله‌برفي برگزيده شدند و مقياس‌هاي خود‌انتقادي، جهت‌گيري مذهبي دروني، افسردگي، احساس تنهايي و خود‌‌خاموشي را تكميل كردند. داده‌هاي مدل فرضي از طريق تحليل مسير با استفاده از نرم‌افزار Amos و SPSS نسخه‌ي 21 مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: ضرايب مسير بين خود‌انتقادي با خود‌خاموشي (0/001>P)، خود‌انتقادي با افسردگي (0/001>P) و خودخاموشي با افسردگي (0/001>P) به ‌صورت مثبت و معني‌دار بودند. ضرايب مسير بين جهت‌گيري مذهبي دروني با افسردگي (0/005>P) به صورت منفي و مسير غير مستقيم خود‌‌انتقادي به افسردگي با واسطه‌ي خودخاموشي (0/005>P) معني‌دار بودند. نتيجه‌گيري: با وجود رابطه‌ي خطي و مستقيم بين خودانتقادي و افسردگي، خودخاموشي نقش مهمي بين اين دو متغير بر عهده دارد و باعث مي‌شود عزت نفس و هويت فرد آسيب ببيند. هم‌چنين جهت‌گيري مذهبي دروني‌تر باعث مي‌شود افراد افسردگي كمتري را تجربه ‌كنند.