عوامل بحران كاركرد سازمان ملل متحد

The Elements of Crisis in the UN Functions

امروزه بسياري از كارشناسان بر اين باورند كه سازمان ملل متحد در دستيابي به مهم‌ترين هدف خويش، يعني حفظ صلح و امنيت بين‌المللي ناكام مانده است. مقاله‌ حاضر به بررسي عوامل بحران كاركرد سازمان ملل متحد در طي دو دهه اخير مي‌پردازد. در نوشتار حاضر با پيش‌فرض مناسب بودن رويكرد نئوايده‌آليسم براي بررسي عوامل بحران كاركرد سازمان ملل متحد در مقايسه با ساير نظريه‌ها و رويكردهاي روابط بين‌الملل، تلاش شده است تا با استفاده از شاخص‌هاي اين رويكرد، سازمان ملل متحد از لحاظ كاركرد مورد بررسي قرار گيرد. با استفاده از اين روش، عواملي چون؛ تحولات رخ داده در ساختار روابط بين‌الملل، مفهوم امنيت و بازيگران عرصه سياست جهاني و عدم انطباق سازمان ملل با آن‌ها، و غيردموكراتيك ‌بودن ساختار سازمان ملل و يك‌جانبه‌گرايي آمريكا، به عنوان عوامل بحران كاركرد سازمان ملل متحد شناسايي و مورد بررسي قرار گرفته‌اند. همچنين‌‌‌، در مقاله حاضر به اين نكته اشاره شده است كه سازمان ملل متحد فقط در وضعيتي دموكراتيك، بدون حق وتو براي قدرت‌هاي بزرگ و با همكاري تمامي اعضاي آن، قادر به دستيابي اهداف تعريف شده در يك نظم جهاني فرادولتي خواهد بود.

Many observers believe that the United Nations has failed to achieve its most important goal which is maintaining international peace and security. The present article, assuming that neo-idealist approach is appropriate for studying the causes of the crisis in the UN functionality, aims to assess the United Nations performance. Based on this approach, elements such as developments in the structure of international relations, the notion of security, global political players, inability of the UN to adapt itself with these developments, undemocratic structure of the UN Security Council, and the US unilateralism are identified as root causes behind functional crisis of the UN. It is also suggested that a fully-reformed UN structure striped of ‘veto power’ could be a functional body to cherish and sustain global peace and security.