موانع همگرايي در شوراي همكاري خليج فارس از منظر ژئوپلتيك

The Impediments of Integration in the Persian Gulf Cooperation Council: A Geopolitical Approach

امروزه نقش عوامل ژئوپلتيك در همگرايي و واگرايي كشورها و تحليل گروه‌بندي‌ها و سازمان‌هاي منطقه‌اي بر كسي پوشيده نيست. از اين منظر ژئوپلتيك توانسته است الگوهاي جديدي از رقابت، منازعه، همكاري، واگرايي و همگرايي را در سطوح مختلف ترسيم نمايد. شوراي همكاري خليج‌فارس كه يك نمونه از اين گروه‌بندي‌ها مي‌باشد از ابتداي تأسيس در سال 1981 به‌رغم وجود بسترهاي همگرا مانند علائق ديني و فرهنگي مشترك و وابستگي‌هاي تمدني نتوانسته است الگوي موفقي از يك سازه منطقه‌اي همسان در ژئوپلتيك ارائه دهد. اين مقاله كوشيده است موانع همگرايي در اين شورا را مورد كنكاش قرار دهد. براي اين منظور پس از ذكر تاريخچه‌اي مختصر از چگونگي شكل‌گيري اين شورا، موانع همگرايي در قالب مباحث ژئوپلتيكي در محورهايي مانند اختلافات مرزي، بحران‌هاي هيدروپلتيك، منازعات هژمونيك، نامتوازن بودن سطح توسعه، مناقشات ايدئولوژيك و چالش پولي در كشورهاي عضو مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.

Geopolitics is of great importance in integration and divergence of States and regional groupings and organizations. The Persian Gulf Cooperation Council as a regional organization, from the beginning of establishment was not a successful pattern of regional integration regardless of integrative grounds; such as religious believes, cultural similarities, and civilizational dependencies. From a geopolitical approach, the aim of this article is to analyze the obstacles for integration in the Persian Gulf Cooperation Council. These obstacles include border disputes, hydropolitics crises, hegemonic struggles, different levels of development, ideological differences and monetary challenges.