رابطه استرس شغلي با عملكرد واحدهاي بهداشتي - درماني مركز بهداشت شهرستان همدان

Relationship between Occupational Stress and the Performance of Health Care Units in Hamadan Health Center, Iran

مقدمه: از آنجا كه نيروي انساني و كاركنان از مهم ترين سرمايه هاي يك سازمان به شمار مي روند بررسي و شناسايي عوامل مرتبط با اين منابع كه مي توانند بر عملكرد و استرس شغلي آنها موثر باشند از اهميت روز افزوني برخوردار شده است بر اين اساس پژوهش حاضر به بررسي رابطه استرس شغلي با عملكرد واحد‌هاي مختلف بهداشت و درمان پرداخته است. روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه مقطعي است كه جامعه مورد مطالعه آن كليه كارمندان بهداشتي مراكز بهداشتي - درماني شهري و روستايي شهرستان همدان بودند: كه شامل 150 نفر بوده و كليه آنها مورد بررسي قرار گرفتند، پرسشنامه ها شامل پرسشنامه استرس آراس اليوت (1994) و چك ليست هاي ساليانه با وزرات بهداشت است كه داده ها با آزمون هاي پيرسون و T مستقل و با نرم افزار 16 SPSS مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. يافته‌ها: ميانگين سطح استرس و عملكرد به ترتيب 55.16 ،79.64 كه به ترتيب واحد بهداشت خانواده 55.14، 78.21 واحد مبارزه با بيماري ها 57.06، 76.87 و واحد بهداشت محيط و حرفه اي 54.03 ،83.31 بود. نتايج نشان داد كه سطح استرس كاركنان با عملكرد واحدها رابطه منفي و معناداري (0/001>P) داشت و همچنين سن با عملكرد رابطه معني دار مثبت (0/001>P) و با استرس رابطه معنا دار منفي (0/001>P) داشت. نتيجه گيري: با توجه به تائيد رابطه سطح استرس و عملكرد كاركنان واينكه منابع انساني عامل كليدي تعيين كيفيت، دسترسي و هزينه مراقبت‌هاي بهداشتي و درماني‌ مي‌باشند، توصيه مي شود مديران براي كاهش سطح استرس و براي افزايش بهره وري برنامه ريزي و اقدامات موثر انجام دهند .

Background and Objective: Since human resources and employees are among the most important assets of any organization, identification of the factors affecting their performance and occupational stress is becoming increasingly important. In this study, we examined the relationship between occupational stress and the performance of different health care units. Materials and Methods: This cross-sectional study was performed among all the health care workers (n=150) of urban and rural health centers of Hamadan, Iran. The data collection instruments included a stress questionnaire designed by Elliot (1994) and an annual checklist provided by the Ministry of Health of Iran. To analyze the data, Pearson correlation coefficient and independent t-test were run in SPSS, version 16. Results: The total mean scores of occupational stress and performance were 55.16 and 79.64, respectively. These scores were respectively 55.14 and 78.21 in the family health unit, 57.06 and 76.87 in the disease control unit, and 54.03, 83.31 in the occupational and environmental health unit. The results showed a significant negative relationship between occupational stress and performance of the units (P=0.001). Further, age had a significant positive association with performance (P<0.001) and a significant negative relationship with stress (P<0.001). Conclusion: Regarding the confirmation of the relationship between stress level and staff performance and the fact that human resources are key to determining the quality, accessibility, and cost of health care services, we recommend authorities to take effective actions for reducing stress and promoting efficiency.