پيش­ بيني اميد به زندگي در بيماران ديابتي بر اساس خودكارآمدي، عزت نفس و حمايت اجتماعي ادراك شده

Predicting of Life Expectancy in Diabetic Patients Based on Self-efficacy, Self-esteem and Perceived Social Support

اهداف: ديابت يك بيماري مزمن و پيچيده است كه در صورت عدم توجه و چاره انديشي به معضلي جدي براي كشورها تبديل خواهد شد. از طرفي اميد به زندگي يك عامل شفابخش چند بُعدي، پويا و قدرتمند بوده و نقش مهمي در سازگاري با بيماري دارد. پژوهش حاضر با هدف پيش بيني اميد به زندگي بيماران ديابتي بر اساس خودكارآمدي، عزت نفس و حمايت اجتماعي ادراك شده انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه يك پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري تحقيق كليه بيماران ديابتي نوع دو مراجعه كننده به درمانگاه ديابت بيمارستان امام خميني اردبيل در سال 1395 بودند كه به روش نمونه گيري در دسترس 118 نفر از بيماران به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع آوري دادهها، از مقياس خودكارآمدي (GSES)، مقياس عزت نفس (CSES)، مقياس حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPSS) و مقياس اميد به زندگي (SHS) استفاده شد. داده‌هاي پژوهش با روش ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه و با استفاده از نرم افزار آماري SPSS نسخه 16 تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين خودكارآمدي (r=0.58, p<0.05)و عزت نفس(r=0.63, p<0.05) با اميد به زندگي بيماران ديابتي رابطه معناداري وجود داشت. همچنين بين حمايت اجتماعي ادراك شده از سوي خانواده(r=0.54, p<0.05),، دوستان (r=0.48, p<0.05 و ديگران (r=0.45, p<0.05) با اميد به زندگي بيماران ديابتي رابطه معناداري وجود داشت. نتايج رگرسيون چندگانه نشان داد كه خودكارآمدي، عزت نفس و حمايت اجتماعي ادراك شده در مجموع 0/59 اميد به زندگي را در بيماران ديابتي پيش بيني مي كنند (p<0.05) نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش خودكارآمدي، عزت نفس و حمايت اجتماعي ادراك شده در بهبود اميد به زندگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو داراي اهميت است.

Aims: Diabetes is considered as a chronic and complex disease that, if not addressed, will turn into a serious problem for countries. On the other hand, life expectancy as a multidimensional, dynamic and powerful healing factor plays an important role in adapting to the disease. The present study aimed at predicting life expectancy among the diabetic patients based on self-efficacy, self-esteem and perceived social support. Materials & Methods: This study was a descriptive-correlational study. The statistical population of the study included all type 2 diabetes patients referred to the diabetes clinic of Imam Khomeini Hospital of Ardabil in 2016. 118 patients were selected by convenience sampling method. For data collection, the self-efficacy scale (GSES), selfesteem scale (CSES), multidimensional scale of perceived social support (MSPSS) and life expectancy scale (SHS) were used. Data analysis was made using Pearson correlation coefficient and multiple regression and using SPSS version 16 software. Findings: According to the results, a significant relationship was observed between self-efficacy (r=0.58, p<0.05) and self-esteem (r=0.63, p<0.05) with life expectancy in diabetic patients. Also, a significant relationship was observed between social support perceived by the family (r=0.54, p<0.05), friends (r=0.48, p<0.05 and others (r=0.45, p<0.05) with life expectancy in diabetic patients. The results of multiple regression indicated that self-efficacy, self-esteem and perceived social support predict a total of 0.59 in life expectancy among the diabetic patients (p<0.05). Conclusion: According to the results of this study, self-efficacy, self-esteem and perceived social support are effective in improving the life expectancy in patients type 2 diabetes patients.